ما چو صبح از راست گفتاری علم در عالمیم

محرم آیینهٔ خورشید از پاس دمیم

دست افسوس است برگ ما و بار دل ثمر

ما درین بستانسرا گویا که نخل ماتمیم

مدتی آدم گل از نظارهٔ فردوس چید

ای بهشت عاشقان، آخر نه ما هم آدمیم؟

در ته یک پیرهن، چون بوی گل با برگ گل

هم ز یکدیگر جدا افتاده و هم با همیم

برنمی آید ز ابر آن آفتاب بی زوال

ورنه ما آمادهٔ فانی شدن چون شبنمیم

روزی فرزند گردد هر چه می کارد پدر

ما چو گندم سینه چاک از انفعال آدمیم

عقده ها داریم صائب در دل از بی حاصلی

گر چه از آزادگی سرو ریاض عالمیم